De Nijmeegse Vierdaagse is aanstaande. Op de dag dat ik dit stukje tik, zie ik al diverse oranje-groene vlaggen verschijnen, wordt de Wedren in gereedheid gebracht en doen de deelnemers hun laatste vingeroefeningen. Of moet ik deze uitdrukking voor de gelegenheid omdopen tot teenoefeningen?
Rond deze tijd moet ik ook altijd even terugdenken aan het eerste jaar dat ik hier woonde. Ik had natuurlijk wel van de Vierdaagse gehoord, maar och, wat wandelaars, grote afstanden en gladiolen op het eind, dat was het wel zo’n beetje. Ik had geen idee van de omvang of van de impact op de stad en haar inwoners. Tegenwoordig neem ik – net als veel stadsgenoten – vrij of werk thuis. Niet dat eerste jaar. Onnozel stapte ik ’s morgens vroeg op de fiets om richting station te trappen. Op de Heijendaalseweg stuitte ik op een oneindige stroom wandelaars. Nog fris, want net gestart en flink de pas erin. Dit provinciaaltje wist niet van oversteekplaatsen of van misschien een uurtje later vertrekken, dan zijn de meeste wandelaars dit punt voorbij. Neen. Ik stapte af en bewoog me met de fiets aan de hand dwars op de stroom richting overkant van de straat. Had je gedacht… Ik wilde natuurlijk niemand hinderen en al slalommend werd ik meegevoerd door de massa. Geïrriteerde blikken vielen mij ten deel. Terecht. En zo’n tweehonderd meter verderop kon ik mijzelf ongeschonden uit de sliert wandelaars bevrijden. Daar stond ik: onthutst, boos, verbaasd en uiteindelijk lachend. De trein heb ik niet gehaald, maar mijn eerste hoe-gedraag-ik-mij-tijdens-de-Vierdaagse-les was een feit.
We zijn inmiddels jaren verder en op het deelnemen zelf na heb ik heel veel leuke en mooie aspecten van dit evenement mogen ervaren: genieten van het vuurwerk op de Waal, de wandelaars op de Waalbrug aanschouwen tegen het licht van de opkomende zon, op roze woensdag op het Faberplein de laatste deelnemers aanmoedigen die hard moeten doorlopen om op tijd binnen te zijn, op vrijdag langs de Via Gladiola al die stoere stappers glorieus de laatste kilometers zien maken… En uiteraard al die militairen die in het holst van de nacht over de Driehuizerweg marcheren. Soms in stilte, met alleen het ritmische geluid van hun legerkisten op de klinkers. Andere pelotons heffen al hun marsliederen aan, zij het met een nog niet heel wakkere stem. En dan in de middag het festijn in de straat, als de kinderen van Brakkenstein high fiven en boksen met soldaten en aanverwanten, snoep of fruit aanbieden en hopen op een aandenken in de vorm van vlaggetjes, sleutelhangers, polsbandjes of speldjes. Wat een feest.
Ik ga het oranje-groen van zolder halen en uithangen. Heb een fijne Vierdaagse, of je nu wandelt of toekijkt! En daarna een mooie zomer!
Patricia Verhelst, juli 2024
